"Klątwa Berserkera" Anna Wolf

 Zacznę od tego, że gdy chcę przeczytać coś lekkiego, niewymagającego, co

sprawi, że poprawi mi się nastrój, to sięgam po historyczne romanse. No tak już mam, że te książki, to moja słabość i guilty pleasure. Choć oczywiście nie każdy mi się podoba, bo nawet w tak lekkiej lekturze lubię żeby wszystko miało „ręce i nogi” i było dobrze napisane.
Więc gdy zobaczyłam zapowiedź i opis „Klątwy Berserkera” Anny Wolf, pomyślałam, że to może być dobra odskocznia od ponurej rzeczywistości. 

Fabuła powieści (książka opisana jako romans średniowieczny), to klasyczny retelling Pięknej i Bestii, baśni, którą kocham od dziecka (kto jeszcze prócz mnie pamięta  "Baśń o pięknej Pulcheryi i szpetnej Bestyi" emitowaną w Teatrze dla dzieci TVP?).
On jest potomkiem rodu Istrel, na który została rzucona klątwa, ona uciekając przed wilkami, w drodze do narzeczonego, którego się boi, bo to brutal i bardzo zły człowiek, zostaje uratowana przez dzielnego rycerza i zabrana do zamku Istrel, gdzie dochodzi do siebie, a w końcu poznaje również jego pana – Ilandera, który na wskutek klątwy, jest oszpecony przez pożogę. Jak to się wszystko dalej potoczy, nie trudno się domyśleć. Autorka bowiem podąża wytyczoną przez baśń ścieżką i niewiele z niej zbacza. 

Na początek trochę o samej fabule. Otóż nic nie było, co oczywiste, dla mnie zaskoczeniem. Wszystko jest dość mocno skompensowane na trzystu osiemnastu stronach, więc akcja jest niesamowicie dynamiczna i gna do przodu. 
Relacja pomiędzy głównymi bohaterami, rozkwit ich uczucia, jest tak samo szybki i dynamiczny. Nie ma powolnego poznawania się, jest trach i miłość już się pojawia.
Jeśli chodzi o charaktery naszych bohaterów, to przyznaję, cudów tu nie ma. On chyba miał być niby porywczy i groźny, ale o wrażliwym sercu. W sumie nawet nie wiem czy taki był, czy tylko przeczytałam, że tak o nim mówią jego poddani. Ona miała być harda i, potrafiąca stawić mu czoła, gotowa zawsze nieść pomoc każdemu kto tego potrzebuje, dzielna i dobra. 
Czy taka była? Trochę tak, na pewno postać kobieca wyszła autorce lepiej niż męska. Bianca daje się poznać, widzimy co ją cieszy, co lubi, czego nie lubi, znamy jej troski, widzimy czym się zajmuje, co sprawia jej radość. O Ilanderze wiemy tylko tyle, że ma przydomek Wilk, jest groźnym i niepokonanym wojownikiem i zajmuje się ćwiczeniem ze swoimi rycerzami. Dla mnie to było zbyt mało, żebym mogła polubić tego bohatera. Niestety był on dla mnie bezbarwny i nieciekawy. 

Sam pomysł na ta opowieść naprawdę mi się spodobał. Tu był ogromny potencjał, można było pokazać rodzącą się przyjaźń, która zamienia się w miłość. Można było to wszystko opisać tak, żeby czytelnik w te uczucia uwierzył, a przede wszystkim, aby dało się go przekonać do bohaterów, sprawić, że im się kibicuje.
A niestety tego tutaj zabrakło. Historia opowiedziana jest dość powierzchownie, jakby autorka chciała szybko opisać to, co jej się kotłuje w głowie, bez dania głównym bohaterom czasu na rozwój łączącego ich uczucia.

Do tego czytanie mocno utrudniał mi język jakim książka jest napisana. Otóż autorka (co widać od razu) włożyła dużo pracy, aby dostosować język do czasów, w jakich toczy się akcja. I zasługuje to na uznanie, choć dla mnie w pewnej chwili to brzmiało trochę nienaturalnie, jakby archaizacja języka była trochę przesadzona. Mi to przeszkadzało, męczyło mnie i sprawiło, że książka pomimo tego, że to lekki romans, nużyła mnie i ciężko mi się ją czytało. 

Koniec końców, gdy dotarłam do finału, poczułam ulgę. I chyba trochę rozczarowania. Liczyłam na płomienny romans historyczny, inspirowany moją ulubioną baśnią, a dostałam mało barwną opowieść, której lektura mocno mnie wymęczyła.
Czy oceniam książkę jako złą? Czy odradzam czytanie?

Otóż nie, uważam, że każdy sam powinien sobie wyrobić zdanie. Czytałam wiele lepszych książek z tego gatunku, ale jeśli ktoś chce sprawdzić Klątwę Berserkera i przekonać się osobiście, to zachęcam.