"To, co zakazane" Tabitha Suzuma PRZEDPREMIEROWO

O powieści Tabithy Suzuma nie słyszałam wcześniej. Po zapoznaniu się z opisem książki miałam

mieszane uczucia i sama do końca nie byłam przekonana, czy chcę i powinnam tę książkę czytać.
Zwyciężyła chyba zwykła ludzka ciekawość i chęć zobaczenia czy to kolejna powieść z gatunku tych, co to mają jedynie szokować, czy może jest w niej coś więcej.

Głównymi bohaterami tej powieści są siedemnastoletni Lochan i szesnastoletnie Maya – rodzeństwo.
Odkąd pięć lat wcześniej opuścił ich ojciec, oboje sprawują opiekę nad trójką młodszego rodzeństwa. Ich matka ( wpadająca w coraz większy alkoholizm) pracuje w restauracji, a od czasu poznania nowego partnera, coraz rzadziej bywa w domu, krok po kroku odcinając się od swoich dzieci i obowiązków względem nich. Pragnie wolności od niechcianej rodziny, a jej celem jest nowy związek i beztroskie życie.
To Lochan i Maya dbają o rodzeństwo, gotują, sprzątają, robią zakupy, pilnują płacenia rachunków, odbierają dzieciaki ze szkoły – ale przede wszystkim robią wszystko, aby opieka społeczna ich nie rozdzieliła.
Nie mają więc wyboru i przyjmują na siebie obowiązki rodziców, choć tak naprawdę sami są jeszcze dziećmi i potrzebują troski i opieki.

Autorka prowadzi narrację pierwszoosobową z punktu widzenia Mai i Lochana, naprzemiennie oddając im głos w kolejnych rozdziałach.
Mamy możliwość dobrze ich poznać, poznać ich myśli, zrozumieć i zobaczyć z jak dużym brzemieniem muszą się zmagać.
Cała sytuacja rodzinna i ich relacje z matką oraz młodszym rodzeństwem są tutaj bardzo dobrze ukazane. I  czytelnik od razu widzi, że nic nie jest w tej rodzinie tak, jak być powinno.
Rozwój uczucia bohaterów śledzimy krok po kroku. Od niepokoju, lęku, obrzydzenia, po stopniowe pogodzenie się z tym co czują i – tylko do pewnego stopnia – zaakceptowania swoich emocji i uczuć.
Autorka mocno skupia się na ich wewnętrznych przeżyciach, tym co się w nich dzieje. Widzimy pełen wachlarz emocji i bynajmniej nie są to motylki w brzuchu towarzyszące pierwszej miłości w normalnych warunkach.
Uczucia, które się w nich rodzą, ich samych wprawiają w zmieszanie, oburzenie, złość, rozpacz. A jednak okazują się silniejsze od nich i jak łatwo się domyślić, doprowadzą do tragicznych konsekwencji.

Autorka potrafi pisać w bardzo obrazowy sposób, tak ukazać wnętrze sowich bohaterów, że nie sposób ich nie polubić.
Ale to nie jest sympatia na zasadzie kibicowania „tak, jesteście super, taki związek to w sumie nic takiego, żyjcie długo i szczęśliwie”. Tą dwójkę młodych ludzi polubiłam bardzo za to jacy byli, za próby stworzenia domu dla młodszego rodzeństwa i miłość jaką ich darzyli. Było mi ich jednocześnie ogromnie żal, a ich rozwijająca się relacja napawała mnie smutkiem.
Wtłoczeni w rolę i obowiązki, które potrafią przerosnąć dorosłych ludzi, oni zostali nimi obarczeni mając po 12 i 11 lat. Pozbawienie wsparcia i opieki matki, w gruncie rzeczy stracili obojga rodziców. I widać było jak na dłoni, że ta odpowiedzialność ich przerosła.

Byłam pewna, że ta książka mnie zniesmaczy, oburzy, odrzuci. Że nie będę potrafiła popatrzeć na złamanie tego tabu z dystansu.
A jednak stało się inaczej. Wbrew moim obawom Tabitha Suzuma nie ukazuje kazirodztwa jako czegoś godnego pochwały, nie gloryfikuje go i nie chce zmusić czytelnika do zmiany swoich podglądów na jego temat.
Ukazuje piękno samego uczucia w niedobrym związku. Związku, który nie powinien był zaistnieć. Związku, który bezsprzecznie mógł doprowadzić tylko do tragedii.
W tym wszystkim to właśnie Lochan i Maya są pokrzywdzonymi, to oni, obdarowani uczuciem, którego nie chcieli, poniosą jego konsekwencje, choć w gruncie rzeczy nie mieli na to wpływu

 Autorka nie pisze tego wprost, ale sugeruje, że sytuacja rodzinna, brzemię odpowiedzialności i osamotnienie mogły ich popchnąć ku sobie i sprawić, że się w sobie zakochali. Ukazuje tło narodzenia się tego uczucia i jest to obraz bolesny, smutny, pełen emocji, poruszający.
Myślę, że gdyby nie okoliczności, nie doszło by do tego. W końcu oboje zdawali sobie sprawę, że to co ich łączy jest złe, zakazane i nie powinno mieć miejsca. Że powinni zwalczyć to uczucie za wszelką cenę. I ta walka była widoczna, autorka dobrze ją pokazała, cały ból, strach, cierpienie i pragnienie, żeby życie okazało się dla nich łaskawe.

„To, co zakazane” to ciężka i trudna historia. A jednak napisana z wyczuciem i w sposób, który ogromnie porusza.
A zakończenie… Zostawiło mnie z ogromną dziurą w sercu, bo nikt nie powinien płacić tak wysokiej ceny za uczucie.
Długo nie mogłam pozbierać myśli po skończeniu lektury, ale  jedno wiem na pewno, to bardzo dobrze napisana książka i mimo kontrowersyjnego tematu, ogromnie poruszająca historia.




Za przedpremierową możliwość przeczytania powieści dziękuję Wydawnictwu Młodzieżówka