"Dziedzictwo Królów" C.S. Friedman.

Dziedzictwo Królów, to finałowy tom Trylogii Magistrów autorstwa C.S. Friedman.
Nie ukrywam, że ciekawość przeciągnęła mnie przez całą książkę niesamowicie szybko.
Ciężko napisać coś więcej o tym tomie, tak aby nie zdradzić fabuły z tomów poprzednich.
Mimo to spróbuję, bo książka zrobiła na mnie tak duże wrażenie – jak cała trylogia zresztą – że czuję nieodpartą potrzebę aby wyrzucić z siebie mój zachwyt.

Finałowy tom trylogii wyjawia czytelnikowi wiele swoich tajemnic. Zabiera na walkę z Duszożercami, pozwala poznać najmroczniejsze sekrety Magistrów i obserwować ogromną przemianę Salvadora – Wielkiego Króla.
To również ciągła walka Kamali o to, aby kasta Magistrów zaakceptowała ją jako jedną ze swoich, a tym samym, aby dziewczyna nie musiała się ukrywać i zachowała życie.

Akcja książki jest bardzo wartka, mimo kilku zwolnień, które dają możliwość odetchnięcia i rozwiązania kolejnych zagadek, które zaserwowała nam w poprzednich tomach autorka.
C.S. Friedman ma lekkie pióro, bardzo dobry styl pisania, jej plastyczne opisy świata w którym dzieje się akcja Dziedzictwa Królów sprawiają, że miałam wrażenie, jakbym  widziała to wszystko co opisuje na własne oczy.

W trzecim tomie spotykamy wszystkich bohaterów z tomu drugiego. Ostateczna walka z Duszożercami stała się faktem, a jej uczestnicy wiedzą, że mają tylko jedną szansę aby zadać miażdżący cios tym stworzeniom i nie dopuścić do ich rozmnożenia.
Na czele krucjaty przeciwko Duszożercom staje Salvator i jest to bardzo ciekawy wątek. Wielki Król, syn zabitego Dantona, przechodzi ogromną przemianę w ostatnim tomie.  Z fanatycznego wyznawcy wiary w Stworzyciela, niedopuszczającego do siebie niczego co jest niezgodne z dogmatami jego relogii, staje się wytrawnym politykiem, wielkim wojownikiem oraz władcą, który zaczyna widzieć coś więcej niż swoje Pokutnicze wierzenia.
I mimo, że Salvator zrobił na mnie duże wrażenie jako postać, to nie potrafiłam go polubić.
Było w nim zbyt wiele z fanatyka potępiającego wszystko co nie było zgodne z jego wiarą, nie mogłam się przemóc i darzyć do sympatią.
Kibicowałam jego poczynaniom, szanowałam za niezachwianą wiarę w jego boga, podziwiałam chęć poświęcenia dla dobra królestwa. Ale polubić nie zdołałam.

Wręcz przeciwnie miała się sprawa z innymi bohaterami. Kamala, Colivar, Ramirus, Królowa Wiedźma, Gwynofar. To postacie, które mimo wielu wad i nierzadko mało pozytywnych motywów swoich działań, polubiłam najbardziej.
Na uznanie zasługuje przede wszystkim Siderea, jest to bardzo ciekawa postać, barwna, inteligentna, a jej więź z Królową Duszożerców przedstawiony jest w niesamowity sposób.

Autorka bardzo ciekawie kierowała losami swoich bohaterów. Nie oszczędzała nikogo, nawet najpotężniejsi Magistrowie dostali za swoje i cierpieli jak zwykli ludzie.
Ważyły się losy całego świata, co poskutkowało nietypowymi sojuszami, walką ramię w ramię ludzi i Magistrów. 

Prócz walki z Duszożercami, mamy w trzecim tomie (jak i w całej trylogii) sporo polityki, spisków, knowań, tajemnych sojuszy oraz zdrady, których nikt się nie spodziewał. Jest też sporo nawiązań  do religii i wiary, która jest głównym źródłem mocy lyr i Strażników oraz Pokutników. 
Autorka zaskakuje czytelnika wieloma ciekawymi zwrotami akcji. Wreszcie dowiadujemy się skąd się wzięli Magistrowie, czym w rzeczywistości jest ich Prawo oraz co to jest Gniew. 
W sposób malowniczy autorka ukazywała czytelnikowi magię, którą posługiwali się Magistrowie i czarownicy/czarownice.
Świat, który stworzyła jest barwny, ciekawy i zróżnicowany. 
Wszystkie wątki rozpoczęte w poprzednich tomach są wyjaśnione i zakończone.
Zakończenie bardzo mnie usatysfakcjonowało. Nie spodziewałam się go w takiej formie, ale podoba mi się i sprawiło, że szeroko się uśmiechałam czytając ostatnie zdania powieści.

Dziedzictwo Królów – jak cała trylogia Magistrów – to bardzo dobre fantasy. Ciekawe, wciągające, świetnie napisane.
To intersujący bohaterowie, którzy w swojej duszy mają światło i mrok, dobro i zło. 
Fabuła jest niesamowicie interesująca, całość czyta się szybko i z ogromną przyjemnością.
Ciekawy świat, sporo niespodziewanych zwrotów akcji i wydarzeń, które mocno zaskakują czytelnika.
Nie ma podczas lektury czasu na nudę, już autorka o to zadbała. I zrobiła to po mistrzowsku, przykuwając moja uwagę na długie godziny, zabierając mnie w niesamowitą podróż do świata Magistrów i Duszożerców.

Muszę się przyznać, że Trylogia Magistrów czekała na mojej półce blisko rok, abym po nią sięgnęła.
I mimo, że w tym czasie przeczytałam dużo dobrych książek z tego gatunku, to żałuję po te książki C.S. Friedman sięgnęłam po tak długim czasie od zakupu.
Ten błąd się już więcej nie powtórzy i po kolejne powieści tej autorki sięgnę od razu jak tylko wpadną mi w ręce.

*zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl