"Tajemnice Amy Snow" Tracy Rees

Tajemnice Amy Snow skusiła mnie opisem, tematyką, piękną okładką. 

Lubię powieści, których akcja rozgrywa się w wiktoriańskiej Anglii, gdzie pod powierzchnią konwenansów i tego co wypada, a co nie, skrywają się tajemnice i ludzkie namiętności.

Akcja powieści rozpoczyna się w dniu gdy Aurelia Vennaway  jako ośmioletnie dziecko, znajduje w śnieżnej zaspie całkowicie nagiego noworodka. Dziecko zabiera do swojego domu, mimo niechęci swoich arystokratycznych rodziców i ich jawnemu sprzeciwowi.

Znaleziona dziewczynka dostaje imię Amy i od tego czasu żyje i mieszka w domu rodziny Vennaway. Zaprzyjaźnia się z Aurelią, a  z czasem ich więź stanie się jeszcze silniejsza, gdyż u Aurelii ujawni się poważna choroba serca, która zabije dziewczynę w wieku dwudziestu kilku lat.

Śmierci Aurelii Vennaway okaże się punktem przełomowym dla Amy. Pozostawiony przez przyjaciółkę list pokieruje jej życiem w niesamowity sposób, wyśle ją w obce miejsca, aby Amy mogła krok po kroku odkryć największą tajemnicę nieżyjącej już Aurelii…

Na wstępie napiszę, że książkę wypatrzyłam w zapowiedziach wydawniczych jednej z księgarni internetowych.

Tak zaciekawił mnie opis, że czekałam na nią niecierpliwie, spodziewając się czegoś w stylu Dziwnych losów Jane Eyer Charlotte Bronte  a Południe – Północ  Elizabeth Gaskell. 

Czy to otrzymałam?

Nie.

W powieści autorka bardzo dobrze ukazuje realia życia i prawa kobiet w wiktoriańskiej Anglii. Jak je postrzegano, co im było wolno, a co nie. Jak były spętane oczekiwaniami, narzuconymi im przez społeczeństwo rolami, w jak niewielkim stopniu mogły decydować o swoim życiu.

Dzięki narracji pierwszoosobowej dokładnie poznajemy rozterki Amy, jej lęki i obawy przez społecznym odrzuceniem i potępieniem. Amy bowiem musi postępować wbrew konwenansom i ogólnie przyjętym w tamtych czasach zasadom postępowania.

Sam pomysł bardzo mi się podoba. Młoda dziewczyna, rzucona w nieznany świat, w poszukiwaniu kolejnych wskazówek i listów od nieżyjącej przyjaciółki. Podróżuje po Anglii, poznaje nowych ludzi i krok po kroku zmierza do odkrycia tajemnicy.

Jednocześnie otrzymuje od Aurelii spory majątek, co pozwala jej na bezpieczną podróż i niezależność. Tak, pomysł jest bardzo dobry. Niestety jego potencjał nie został wykorzystany.

W powieści nie zabrakło oczywiście wątku romantycznego, choć muszę przyznać, że było on bardzo przewidywalny i nie stanowił żadnego zaskoczenia. Siłę uczuć bohaterów można by porównać do letniej herbaty, gdy tymczasem ja spodziewałam się gorącej expresso.

Również tajemnica skrywana przez Aurelię w pewnym momencie jest dość łatwa do odgadnięcia i przestaje intrygować. Czekałam tylko aż wszystkie moje przypuszczenia się potwierdzą, co się oczywiście stało pod koniec książki.

Tym samym autorka odebrała fabule jej największy atut – tajemniczość.

Tracy Rees dobrze oddaje charakter Amy,jej lojalność względem nieżyjącej przyjaciółki, która w pewnym momencie będzie się ścierać z jej osobistymi pragnieniami. Choć mało brakowało, a granica pomiędzy zagubieniem głównej bohaterki, a użalaniem się nad sobą zostałaby przekroczona. 

Niestety reszta bohaterów powieści jest wyjątkowo mdła i nijaka. Brakuje im wyrazistości, są to postacie płaskie i papierowe. Jedynym wyjątkiem jest wiekowa arystokratka, która będzie gościć Amy u siebie, podczas jej poszukiwań. Jest to jedyna postać na tyle wyrazista i ciekawa, że potrafiła wzbudzić we mnie różne uczucia, od sympatii po niedowierzanie. 

Akcja powieści dość szybko posuwa się do przodu, śledzimy kolejne poczynania Amy, docieramy w kolejne miejsca, w które wysyła ją Aurelia. Czytamy kolejne listy od nieżyjącej już przyjaciółki i poznajemy jej sekrety.

Również dzięki częstym rozmyślaniom Amy o przeszłości, dowiadujemy się jak wyglądało jej życie w domu rodziny Vennaway.

Na plus mogę również zapisać autorce fakt, że ukazała dość dobrze, jak bardzo ograniczone możliwości miały kobiety w tamtych czasach, jak bardzo panowała nad nimi najpierw rodzina, a potem mąż.

Wszystko to jest naprawdę ciekawe. 

Ale…

Czytając tą powieść odnosiłam wrażenie, że czytam sprawozdanie, a nie historię ludzi.

Amy pojechała, Amy poszła na bal,  Amy się zakochała,  Amy się przestraszyła,  Amy była zła,  Amy była smutna,  Amy była szczęśliwa.

Ja rozumiem, że to czasy wiktoriańskiej Anglii, bohaterka to siedemnastoletnia dziewczyna, spętana konwenansami. Ale na miłość boską! Przecież to żywa, czująca  istota, a nie atrapa człowieka.

A chwilami takie właśnie odnosiłam wrażenie.

Zabrakło mi w bohaterach pasji i prawdziwych uczuć, a w fabule życia. Zapewne jest to zasługą pierwszoosobowej narracji, która nie pozostawia pola do popisu innym bohaterom. 

A że Amy koncentrowała się w głównej mierze na sobie i Aureli, to niewiele ponadto otrzymujemy. Wszystko w tej powieści jest poprawne. Ale tylko poprawne i nic ponadto.

Były chwile, gdy autorka próbowała wprowadzić trochę ożywienia do fabuły, dodać niespodziewany zwrot akcji, ale taki wątek szybko umierał śmiercią naturalną. 

Zawiodłam się na tej powieści. Nie wiem czy dlatego, że miałam zbyt wysokie oczekiwania, czy dlatego, że w tej powieści faktycznie brakuje  życia i emocji.

Faktem pozostaje to, że jest to jeden z moich mniej udanych zakupów od dłuższego czasu i jedno z większych rozczarowań.

Uważam, ze gdyby autorka wlała w swoją historię pasję, silne emocje i zrezygnowała z narracji pierwszoosobowej, to mogłaby to być książka porywająca.

Tak się nie stało, czego bardzo żałuję.

Otrzymałam książkę poprawną, dobrze oddającą realia życia w tamtych czasach, ale nic ponadto.

*zdjęcie pochodzi ze strony www.lubimyczytac.pl