sobota, 31 sierpnia 2019

"Zbrodnia po irlandzku" Aleksandra Rumin

Objazdowa wycieczka po Irlandii, ośmioro obcych sobie ludzi, ledwo zipiący bus i pilot alkoholik.
Co może pójść źle na takiej dziesięciodniowej wycieczce z polskimi turystami na pokładzie?
„Zbrodnia po irlandzku” Aleksandry Rumin pokazuje, że wszystko.

Jakiś czas temu czytałam pierwszą powieść autorki „Zbrodnia i Karaś”, w której nie zostawiła suchej nitki na środowisku akademickim.
Śmiałam się przez większą część lektury, wciągnęłam i za nic nie mogłam odgadnąć, kto zamordował Karasia.
Dlatego byłam ogromnie ciekawa, co też autorka zaprezentuje w swojej nowej powieści.

„Zbrodnia po irlandzku” to ukazane w krzywym zwierciadle wycieczki objazdowe, ogromna kpina z polskich (i nie tylko ) turystów i naszych rodaków mentalności.
Autorka lekkim, ale przyjemnym stylem pokazuje mocno wyjaskrawione zachowania turystów w obcych krajach, podczas wojaży i wycieczek.
Drwi nie tylko z biednych turystów, ale i hoteli, punktów gastronomicznych, biur podróży, wytyka ściemy, które są serwowane rozentuzjazmowanym podróżnikom.
Robi to bez litości, nikogo nie oszczędza, ale jednocześnie jest to tak zabawne, z przymrużeniem oka, że nie można się na nią gniewać.

Głównych bohaterów jest dziesięcioro, ośmioro turystów, pilot Tomasz oraz kierowca busa Alan.
Każde z nich to totalnie inny charakter, a Hrabina Raszpla – co tu dużo mówić, jest najbarwniejsza z nich.
Są fajni nakreśleni, niektórzy ciut przerysowani, choć jak się okazało, był to celowy zabieg.
Prócz obrazu rodaka na wycieczce, jak na komedie kryminalną przystało, mamy zbrodnię, kilka trupów i zagwozdkę „kto jest tym złym”.
Przyznaję, że za nic nie mogłam się domyśleć, kto był tym kilerem, który siał postrach wśród uczestników wycieczki.
Choćbym nie wiem jak typowała, nijak mi się nie składało.
I na końcu się okazało, że autorka miała pomysł tak przewrotny, tak fajny, że mogłam się głowić nie wiem ile, a i tak bym nie odgadła.

Akcja jest wartka, wciągająca, fabuła ciekawa, zabawna, wywołująca wiele wybuchów śmiechu.
Polubiłam większość bohaterów, choć nie ukrywam, że o mordercze instynkty podejrzewałam praktycznie każdego.
Bawiłam się świetnie podczas czytania, to był prawdziwy relaks i fajne spędzenie czasu.
Byłam mocno zaciekawiona i zaintrygowana przez autorkę, a na koniec dałam się jej tak zaskoczyć, że musiałam jeszcze raz wrócić do początku przeczytanych przed chwilą stron, bo nie mogłam uwierzyć w taki zwrot akcji.
Oj należą się pani Rumin ukłony za to jak bardzo mnie zaskoczyła, a w pewnej chwili nawet wzruszyła.

„Zbrodnia po irlandzku” to bardzo dobra rozrywka, lekka, zabawna, a mimo wszystko potrafiła mnie zaskoczyć, wpędzić w zadumę i chwilkę refleksji.
Jestem zadowolona z lektury i muszę przyznać, że pani Rumin idzie w dobrym kierunku, widać, że się rozwija, szlifuje swój warsztat, a jeśli trend się utrzyma, to jej kolejne książki będą jeszcze lepsze.
Chętnie sięgnę po kolejne powieści autorki, mam nadzieję, że nie każde mi długo czekać.

wtorek, 27 sierpnia 2019

"Rytmatysta" Brandon Sanderson

Co takiego przerażającego może być w kredowych rysunkach? Dlaczego zwykłe linie i okręgi
narysowane kredą mają moc ? Kim są Rytmatyści i dlaczego po szkoleniu udają się wprost do Nebrasku aby bronić Amerykańskie Wyspy?
Co z tym wspólnego mają tajemnicze zniknięcia młodych uczniów, którzy mają zostać Rytmatystami?
Joel uczy się w szkole, w której uczą się również Rytmatyści. Chłopiec od zawsze marzył o zostaniu jednym z nich, ale nie posiada ich mocy. Jego rysunki są tylko kredowymi rysunkami. Splot pewnych wydarzeń sprawia, że zostaje on pomocnikiem profesora, którego zadaniem jest rozwiązanie zagadki tajemniczych zniknięć młodych uczniów. Wraz z Melody, która trafia na zajęcia wyrównawcze do tego samego profesora, trafiają na ślad niebezpiecznych i zaskakujących odkryć.

„Rytmatysta” to jedna z najnowszych książek Brandona Sandersona, autora, którego darzę ogromnym uwielbieniem. Objętościowo niepozorna jak na autora książka, bo licząca zaledwie 307 stron skrywa w sobie niesamowitą i zaskakującą historie.
Głównym bohaterem jest Joel, ale w sumie każdy kto się pojawia na kartach powieści jest ważny i odgrywa w niej ważną rolę.
Melody, profesor Fitch, dyrektor York, profesor Nazlizar – każde z nich to tryb tej opowieści, który idealnie współgra z innymi trybikami.
Autor po raz kolejny zaskoczył mnie swoją pomysłowością i umiejętnością stworzenia niesztampowej opowieści.
Próżno tu szukać typowych rozwiązań z literatury młodzieżowej, próżno wypatrywać kalek czy zapożyczeń.
Rytmatysta to powieść odrobinę przekorna, zaskakująca, a główny bohater nie jest typowym zabiedzonym chłopaczkiem z ukrytą mocą, który akurat przypadkiem tak się składa, że musi uratować cały świat.

Akcja powieści jest wartka i ciekawa. Wyjątkowo zaskakujący system magiczny połączony z zegarami, sprężynami, mechanicznymi urządzeniami jest strzałem w dziesiątkę. A magia oparta na rysunkach kredą? Dla mnie genialne i tchnące świeżością.
Panie Sanderson, skąd u Pana takie niesamowite pomysły ja pytam? I dodaję od razu – proszę się nie zatrzymywać, tylko wymyślać i pisać dalej!

Zaczynając czytać Rytmatystę byłam pewna, że to taki pojedynczy strzał, jednotomówka napisana przez autora – jak sam to napisał – niejako na boku, przez przypadek.
A jednak nawet książka „nieplanowana” została przez autora dopracowana i napisana lekkim i dobrym stylem.
Fabuła jest spójna, nieoczywista, poszukiwania tego złego są intrygujące, a autorowi udało się mnie sprowadzić na manowce niejeden raz.
Oczywiście byłam przekonana, że przejrzałam niecne plany złoczyńcy i wiem kto to, ale tutaj dostałam od pana Sandersona pstryczka w nos i to co wydawało mi się pewnikiem, nim nie było.

Zakończenie jest pięknym zaskoczeniem bo okazuje się, że zwiastuje tom drugi. Wbrew moim założeniom, Rytmatysta wcale nie jest jednotomówką, tylko pierwszym tomem czegoś dłuższego, ale kiedy autor podejmie się pisania drugiego tomu jeszcze nie wiadomo.
Mocno liczę na to, że nie będzie długo zwlekał, bo to cudowna przygoda w niezwykłym świecie magii, maszyn, geometrii i kredowych rysunków.
Skończyłam czytać zauroczona i zachwycona.
Autor po raz kolejny udowodnił, że ma nieograniczoną wyobraźnię.
Gorąco polecam.

środa, 21 sierpnia 2019

"Nim stałyśmy się wasze" Lisa Wingate

Lata trzydzieste XX wieku,  Stowarzyszenie Dom dla Dzieci Tennessee pod rządami Georgii Tann
ratuje sieroty i szuka im dobrych, często zamożnych domów.
Dzieci rozpoczynają nowe życie w kochających rodzinach…
Czy aby na pewno?
Georgia Tann i jej działalność okazują się nie początkiem nowego wspaniałego życia sierot, ale koszmarem, który właśnie je spotkał. Porywane w drodze do szkoły, ze szpitali po uprzednim wmówienie rodzicom, że dziecko zmarło, podczas zabaw na podwórkach…
Umieszczane w placówkach, w których nierzadko są głodzone, maltretowane, molestowane, bite, karane fizycznie i psychicznie, zastraszane.
Brzmi strasznie?
Oczywiście, zwłaszcza, że to nie fikcja niestety.

„Nim stałyśmy się wasze” to powieść, która opisuje prawdziwe wydarzenia dotyczące Stowarzyszenia Dom dla Dzieci Tennessee. I choć główni bohaterowie, czyli rodzeństwo Foss, to postacie fikcyjne, to jednak autorka ich historię stworzyła w oparciu o historie prawdziwych uczestników tych strasznych wydarzeń.

Akcja powieści biegnie się dwutorowo, w latach  30 XX wieku, gdy Georgia Tann porywa rodzeństwo Foss oraz  współcześnie. Młoda córka senatora , podczas jednego z wydarzeń, w którym bierze udział jej ojciec, spotyka tajemniczą May, a spotkanie to zburzy spokój i poukładane życie Avery i da początek poszukiwaniom, które wstrząsną całym życiem kobiety.
Narracja trzecioosobowa daje czytelnikowi wgląd we wszystkie wydarzenia, które opisuje autorka. Lekki, ale bardzo dobry styl sprawia, że książkę czyta się dobrze i z przyjemnością.
Mimo, że wiadomo co jest tajemnicą i można się domyślić jak cały współczesny wątek się zakończy, to droga do jego rozwiązania jest niesamowicie ciekawa i wciągająca.
Wątek z przeszłości jest ogromnie poruszający i zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Nie sposób było przewidzieć w jakim kierunku się potoczy. Historia rodzeństwa Foss jest wstrząsająca, a wiedząc, że to nie tylko fantazja autorki, ale takie sytuacje miały miejsce, to serce boli i ciężko się pogodzić z tym, że ktoś taki jak Georgia Tann mogła działać bez żadnej kontroli i wyrządzać tyle zła.

Postacie są nakreślony bardzo dobrze i bez trudu mogłam uwierzyć, że ktoś taki istniał w rzeczywistości. Autorka bardzo plastycznie opisuje wszystkie wydarzenia, jednocześnie dużo czasu poświęca na ukazanie, co czuła główna bohaterka – Rill Foss - z jakimi emocjami się zmagała, ile w niej było strachu i przerażenia o los swojego rodzeństwa, ile rozpaczy i determinacji.
Obraz tego co działo się w placówkach Stowarzyszenia Dom dla Dzieci Tennessee jest wstrząsający i przerażający.
Trudno było mi pojąć, że coś takiego mogło mieć miejsce, w dodatku z przyzwoleniem społeczeństwa i władz.
Czytałam i nie byłam w stanie oderwać się od powieści, nawet pomimo tego, że wydarzenia opisywane przez Lisę Wingate potrafiły wywołać smutek w duszy i bezsilną złość na to, co spotykało tysiące dzieci.
Również bohaterowie współcześni są ciekawi, pełni sprzeczności, mają swoje rozterki, dylematy, marzenia. Zwłaszcza Avery, która próbuje ustalić swoje miejsce w świecie i sprostać oczekiwaniom rodziny, jednocześnie nie zatracając w tym siebie.

„Nim stałyśmy się wasze” Lisy Wingate to książka wstrząsająca i głęboko poruszająca. Oddaje klimat tamtych lat, opisuje przerażające wydarzenia  rozgrywające się w Stowarzyszeniu Dom dla Dzieci Tennessee bardzo realistycznie, przez co historia ogromnie zapada w serce i ciężko przestać o niej myśleć, nawet po zakończeniu lektury.
Setki tysięcy dzieci odebranych rodzicom, z pozmienianymi danymi, tak aby biologiczni krewni nie mogli ich odszukać i sprzedane do adopcji. Setki dzieci, po których zaginął ślad.
Tak właśnie wyglądała ta „sielanka” pod wodzą Georgii Tann.
Intratny biznes, który przyniósł kobiecie majątek (wysokie koszty opłacane przez nowych rodziców za „adopcję”), a za który kobieta nigdy nie poniosła kary.
Ta powieść, to jedna z tych książek, o których nigdy się nie zapomina, które pozostawiają w duszy czytelnika swój ślad już na zawsze.
Jestem pod jej ogromnym wrażeniem.
Polecam.

niedziela, 18 sierpnia 2019

„Syn Wiedźmy” Kelly Barnhill

Dwoje dzieci naznaczonych tragicznymi wydarzeniami, przepowiednia, która niepokoi, magia, która
potrafi uzdrawiać nie tylko ciało, ale i duszę.
I to czym niestety naznaczony jest świat, zawiść, zazdrość, rządza władzy i bogactwa. Czy w tym wszystkim jest miejsce na przyjaźń, miłość i lojalność?
Kogo wybierze młoda Aine, córka króla złodziei? Czy Ned da radę uratować swoją wioskę i swoją duszę? Czy w końcu stanie się tym właściwym chłopcem i odnajdzie swoje miejsce na ziemi?

„Syn Wiedźmy” to przepiękna klasyczna baśń, która pokazuje walkę dobra ze złem, ale i ma głębszy podtekst, którym jest szacunek dla odmienności, walka z rozpaczą i złamanym sercem, dążenie do realizacji marzeń i szukanie swojego miejsca na świecie.
I choć głownymi bohaterami są dzieci, to jednak czytelnik w każdym wieku pokocha tą historię.
Autorka posługuje się pięknym językiem, idealnie dopasowanym do klimatu powieści. Obrazowe opisy, lekki styl i niesamowity klimat – to wszystko czyni lekturę tej powieści wyjątkową.
Mimo, że Kelly Barnhill wyraźnie zarysowała granicę pomiędzy dobrem i złem, to nie wszystko jest tak jednoznacznie białe lub czarne. Pojawia się w tej powieści sporo odcieni szarości, które sprawiają, że nie ma się poczucia, że to wszystko już było, ktoś już w taki sposób napisał inną powieść.

Akcja jest dynamiczna, wiele się dzieje, wydarzenie goni wydarzenie. A mimo to odnosi się wrażenie, że autorka nigdzie się nie spieszy, że opowieść snuje się leniwie, jednocześnie wciągając czytelnika do baśniowego świata. Powieść naszpikowana jest ogromnym ładunkiem emocji, rozpaczą, melancholią, tęsknotą, ale i wiarą, nadzieją, radością i miłością.
Z jednej strony autorka pokazuje, że każdy jest kowalem własnego losu i może zrobić wszystko, jeśli jest wystarczająco zdeterminowany, z drugiej zaznacza, że przeznaczenia nie sposób uniknąć, ale to od nas zależy w jakiej formie się ono zrealizuje.
Wszystko to daje niesamowicie dobry i piękny efekt, a książkę czyta się z pełnym fascynacji zauroczeniem.

Ciekawie są nakreśleni bohaterowie powieści. Każde z nich to postać prawdziwa, pełna różnych uczuć, lęków, nadziei, wewnętrznej siły, którą jedni odkrywają w sobie wcześniej, a inni później.
Autorka pokazuje jak poprzez swoje wybory bohaterowie kroczą taką, a nie inną drogą, jak ich to definiuje, popycha do czynów chwalebnym lub haniebnych.
Obraz niektórych postaci jest odrobinę przejaskrawiony, aby ukazać zło czające się w duszy człowieka, które byłoby łatwe do zauważenia przez młodszego czytelnika.
Nie jest to bynajmniej wada, a dla mnie była to nawet zaleta. Niektóre rzeczy trzeba wyjaskrawić, aby odbiorca zrozumiał, że ludzie są różni, a bycie bogatym, posiadającym władzę arystokratą nie czyni z człowieka z automatu kogoś wartościowego.
To nasze czyny nas określają, to jakim człowiekiem jesteśmy. I właśnie to jest głównym przesłaniem tej powieści.
Magia, przepowiednia – to tylko droga do tego, aby ukazać czytelnikowi, że o naszej wartości decyduje to co robimy, a nie kim się urodziliśmy.

„Syn Wiedźmy” to druga powieść autorki, którą dane mi było przeczytać i jestem po raz kolejny oczarowana i zachwycona.
Piękny baśniowy klimat i wciągająca fabuła sprawiły, że nie mogłam się od powieści oderwać. A cudowna okładka oddająca niesamowity klimat książki, tylko przyciągała wzrok i kusiła, aby jak najszybciej zabrać się za czytanie.
Szczerze polecam.


środa, 7 sierpnia 2019

"Diabeł wcielony" Donald Ray Pollock

„Diabeł wcielony”.
Książka, po którą sięgnęłam, bo… właśnie. W sumie sama nie wiem dlaczego i co mnie skusiło, żeby
ją przeczytać.
Opis oczywiście brzmiał zachęcająco, sugerował krwawy thriller osadzony w małym miasteczku w latach powojennych.
W sumie nie spodziewałam się niczego odkrywczego, ot brutalna historia, która raz czy dwa zaskoczy i zapewni trochę rozrywki.
Jak nie trudno się domyśleć – nic bardziej mylnego.
Ta powieść dosłownie wbiła mnie w fotel i chwyciła w swoje brutalne szpony, nie wypuszczając aż do ostatniego słowa.

Akcja powieści rozgrywa się na prowincji Ohio i Zachodniej Wirginii. Mamy kilkoro głównych bohaterów, Willard Russell i jego syn Arvin, małżeństwo Sandy i Carl Henderson, szeryf i kaznodzieja i jego pomocnik.
Narracja w powieści jest trzecioosobowa, czyli taka jaką lubię najbardziej, a autor  naprzemiennie w kolejnych rozdziałach opowiada historie poszczególnych bohaterów. Mimo częstych przeskoków, nie miałam problemu z nadążeniem za fabułą, wątki mi się nie mieszały, a bohaterowie nie zlewali w jedno.
Tego ostatniego zresztą nie ma szans doświadczyć, bo to plejada wyrazistych i pełnokrwistych postaci.

Książka przesiąknięta jest mrokiem, który wylewa się z bohaterów, który zalega im w duszach i sercach.
Ich czyny są makabryczne, haniebne, brutalne i chwilami niewyobrażalne.
Ich postrzeganie świata i rzeczywistości jest spaczone.
Zbrodnie są w tej powieści popełniane ot tak, bo można, bo nikt sprawców nie złapał, bo są przekonani, że unikną kary.
Moralność w świecie ukazanym przez autora jest wypaczona, niektórzy jego bohaterzy nie mają jej wcale, inni uważają, że ich działania są w gruncie rzeczy w porządku, jeszcze inny bohater zdaje sobie sprawę z tego, że to co robi jest złe, a mimo to uważa, że tak trzeba, aby zatrzymać inne zło.
Czy to dobra droga, czy może zło rodzi tylko zło? Czy dobry człowiek robiący złe rzeczy w dobrej intencji to nadal dobry człowiek?
Nie da się na te pytania odpowiedzieć jednoznacznie w tej powieści i przyznaję, że nie potrafiłam zdecydowanie ocenić niektórych bohaterów.
Bo tak naprawdę nikt, nawet ci, którzy wydawali się pozytywni, mieli nadwerężone sumienie.

Autor bardzo obrazowo pokazuje drogę większości bohaterów do miejsca, w którym się właśnie znaleźli. To przygnębiający, ciężki i „brudny” obraz życia i wydarzeń, które ich ukształtowały.
Zresztą cała powieść jest w bardzo ciężkim klimacie, i uważam, że nie jest to powieść dla każdego, kto lubi kryminały czy nawet thrillery. Bo tu nie o same zbrodnie chodzi, a raczej o ludzi je popełniający, o ich motywacje i o to co ich do tych strasznych czynów popycha.
Jednak gdzieś przez ten brutalny i krwawy obraz zbrodni i deprawacji, przebija się odrobina nostalgii i tęsknoty za innym życiem, innym światem poza małomiasteczkowym marazmem i powolnym staczaniem się.
Jest to impuls, przebłysk, a jednak się pojawia i wywołuje w człowieku odrobinę współczucia dla niektórych bohaterów.

Autor bardzo sprawnie łączy ze sobą wszystkie wątki i splata losy bohaterów. Zostawia czytelnikowi pewne znaki, które naprowadzają go na możliwe zakończenie i mimo,  że zostałam pewnymi rozwiązaniami zaskoczona, a niektóre przewidziałam, to czuję się nim niezwykle usatysfakcjonowana.
Potwierdziło ono również moje przemyślenia, że zło napędza jeszcze większe zło, i że czasem jeden dobry gest może zmienić losy wielu ludzi.
Bardzo polecam tą książkę. To nie jest łatwa lektura, ale mimo ciężkiego klimatu, uważam, że zdecydowanie warto ją przeczytać.
Jestem pod wrażeniem „Diabła wcielonego” i po kolejne powieści autora sięgam już w ciemno.



niedziela, 4 sierpnia 2019

"33 razy, mój kochany" Nicolas Barreau

Julien to pisarz mieszkający w Paryżu. Niedawno z powodu nowotworu stracił żonę, którą kochał
nad życie. Helene miała trzydzieści trzy lata i przed śmiercią wymogła na mężu obietnicę, że gdy umrze, ten napisze do niej 33 listy, każdy za rok jej życia.
Julien pogrążony w żałobie i starający się zapewnić opiekę swojemu synowi Arturowi, początkowo nie chce pisać listów.
Ale przyjdzie taki dzień, że mężczyzna zacznie je pisać i umieszczać w skrytce w nagrobku.
Aż pewnego dnia, gdy będzie chciał schować kolejny list, odkryje, że wszystkie zniknęły, a w ich miejscu pojawiło się kamienne serce…

Czytając opis powieści, od razu byłam pewna, że to książka dla mnie. Miałam swoje oczekiwania i byłam przekonana, że wiem jak wszystko będzie na kartach powieści rozwiązane.
I gdy zaczęłam już książkę czytać, okazało się, że ogromnie się myliłam.
Książka nijak się miała do moich oczekiwań, za to okazała się…zdecydowanie lepsza!
Pierwszy plus, to historia gdzie głównym bohaterem jest mężczyzna i z jego punktu widzenia prowadzona jest narracja.
Julien dzieli się czytelnikami swoimi myślami, swoją żałobą i tym jak ją przeżywa. To piękny, choć przepełniony głębokim smutkiem obraz człowieka, który stracił miłość swojego życia.
Śledzimy jego poczynania, wizyty na cmentarzu Montmartre, jego codzienność wypełnioną żałobą i tęsknotą. 

Kolejnym plusem jest piękny język jakim powieść jest napisana. Jest taki aksamitny, płynny, melancholijny. Czytanie tej powieści to była czysta przyjemność i już za sam język należą się autorowi ukłony.
Oczywiście to nie jedyne plusy tej powieści. Opisy Paryża, jego ulic, kafejek, miejsc – autor zrobił to niezwykle plastycznie, potrafił oddać klimat miasta, ale nie ten folderowy dla turystów. Pokazał czytelnikowi Paryż oczami jego mieszkańca, który to miasto kocha. Zrobiło to na mnie ogromne wrażenie, byłam zachwycona i oczarowana.

Sama historia, pomimo, że przepełniona smutkiem, ma w sobie oczywiście odrobinę optymizmu i wiary w przyszłość.
Znikające listy, a w ich miejsce pojawiające się różne przedmioty, to początek intrygującej drogi Juliena do uleczenia duszy i pogodzenia się ze śmiercią ukochanej żony.
Ale mimo, że brzmi to prosto, wcale takie nie jest. To powolny i bolesny proces, któremu mimo wszystko, dzięki listom nasz bohaterem się poddaje.
Autor w piękny i poruszający sposób ukazał radzenie sobie z żałobą i utratą najbliższych. Nie epatuje ciągłym dramatyzmem, serce bohatera nie rozpada się co trzecie zdanie na milion kawałków,  a jednak potrafił mnie niesamowicie wzruszyć i doprowadzić do łez.
Nie ma w tej książce ani odrobiny sztampowości i działania na wyświechtanych schematach. Jest tu za to morze emocji, piękny język i poruszająca opowieść.
Opowieść o człowieku, jego stracie, jego mieście i odzyskiwaniu nadziei.

Jestem zachwycona tą książką. Właśnie takiej powieści mi od dawna brakowało i czekałam aż się pojawi.
I oto jest. „33 razy, mój kochany” autorstwa Nicolasa Barreau.
I choć od początku czuć, że książka zapewne skończy się dobrze, to jednak nie jest to taki typowy happy end, gdzie nagle znikają troski, a przeszłość odchodzi w zapomnienie.
Zakończenie jest prawdziwe, życiowe i wzruszające. Słowem – cudowne.

Jeśli lubicie pięknie napisane powieści obyczajowe, w których rozpacz miesza się z nadzieją, gdzie autor pisze pięknym i plastycznym językiem i potrafi wzruszyć bez zbytecznej ckliwości – to polecam „33 razy, mój kochany”.
Ja jestem oczarowana tą powieścią i chętnie sięgnę po kolejne książki autora.